ழகரம் தமிழ் கவிதைகள்

  காலச்சக்கரம் சுழல்கிறது புதியதொரு விடியலை காண பழையனவென கழித்ததெல்லாம் பகட்டாய் நம் வாழ்வியலில் படர்ந்தோடுகிறது மீண்டும், மீண்டும் மீண்டும்.   அதில் இன்று மின்சார பொறிபோல் அகம் கொண்டது இந்த மிதிவண்டி.   காலச்சக்கரம் தம் பாதையை பின்னோக்கி   மிதிக்கிறது சற்றே மதிக்கிறது   கண நேரத்தில் கடந்து சென்ற சொகுசு வாகன சுகவாசிகளையும் சற்று வியர்வை குளியலில் நனைத்திருக்கிறது மிதிவண்டி   புல்லட்டு ஏறி பூவனம் சுற்றிய புன்னகை அரசர்களையும் பொற்பாதம் கொண்டு மிதிவாங்கி கொண்டது மிதிவண்டி   எரிபொருள் ஏற்றதில் சிற்றம் கொண்ட சிறார் சிலரை   சிந்திக்க செய்து     சிந்தை சக்கரத்தின் பாதையை சற்று தன் வசம் திருப்பி உள்ளது மிதிவண்டி   இனி சாலைகளில் சில சுழற்சிகள் புதுமையில் சுழலவிருக்கின்றன   ஒய்யாரமாய் ஓய்வெடுத்த ஓவிய பாதங்களும் ஒழுகவிருக்கின்றன வேர்வை கசிவில், கசியட்டும் சில காலம்     கருத்துடனே   காலங்கள் எம் கண்மணிகளுக்கும் கண்ணின் மணிகளுக்கும் காதலை தந்து போகட்டும் கால்களுக்கும் கட்டைகளுக்

காலத்தை கரைக்காமல் கதை சொல்லும் கலைஞன் காண ஒலியிலும் கானம் சேர்க்கும் கலைஞனின் கருப்பொருள் காணென காட்டி களிப்பு தரும் கண்ணாடி புகைப்படங்கள்

உயிர் உய்ய ஊண் மருவி  உடல் சேரும் உறவுகளே மருந்தென்போம் –   அவ் உறவுகளின்    உருத்தரிந்து உயிர்நாள்   உய்விக்கும் உலகத்தின் நாயகர்கள் இவர்கள் பிணி பல   பிணைந்திடினும் பிரியமுடன்   முன் வந்து பிணி நீக்கி வினை செய்யும் விந்தையர்   நம் மருத்துவர்கள் பிண்டமாய் பிறப்பெடுக்கும் பிறவிகளை பிரசவம் செய்து பிருதிவி கொணரும் பிரியர்கள் நம் செவிலியர்கள் ஞாலத்தில் ஞாபகம் கொண்ட நாள் முதலும் கண்டதில்லை   இப் பெருநோயை கொள்ளை நோய் கண்டாலும் கலங்காது களப்பணி கண்டு வரும் கருணைமிகு காவலாளிகள்   நம் கலைஞர்கள் ஆம் கலைஞர்கள்தான். சினை கண்ட   தாய்க்கெல்லாம் சிதையாது சிலை வார்க்கும் சிந்தை கொண்ட மாந்தர்களை கலைஞரென கதைக்காமல்   வேறென்ன கதைப்பது ? கதைப்போம்   இக் களப்பணி வீரர்களையும் கலைஞர் என்றே நாவினிலே   நளபாகத்தின் நாட்டியத்தை மீட்டெடுப்போரை. வாழ்த்தியும் வணங்கியும்.   

அன்றொருநாளில் அழகிய வானில் அலைந்த மயில்கள் அண்டதில் இடம் தேடி என் அருகில் அமர்ந்தன பிடாரி மையிரை பிடித்தது போலே பின்னங் கழுத்தை பிசைந்து கொண்டு பின் அடி கண்டது வீசிய காற்றின் விகாரம் கொண்டு விண்ணோக்கி ஓர் வினை செய்தது தோரணம் தொடுத்த தோரணை கொண்டு இறக்கை விரிக்க ஓர் இடம் கண்டு கொண்டது அருகில் இருந்த அழகின் ஆணையில் உடலை உலுக்கி ஓர் உவகை தந்தது தொண்டையின் ஓசையில்   தொடங்கி கொண்டையில் சிலிர்ப்பில் பல தோகைகள் தோரணம் கொண்டது அச்சிறு பொழுதில் என் மனம் மையம் கொண்டதெல்லாம்   பெண் மயிலின்   பேராண்மையில் தான் இயற்கையின் இசைவில் தோகைகள் துறத்து தோரணம் மறந்தாலும் சோர்வுறாது சினை கொண்டு சிறகடிக்கும் ஆண்மயில் ஈன்று இறுமாப்புடன்   திரியும் பெண்மையிலே ! நின் வினை நிலத்தினில் பெரிது வாழ்க நீ மன மகிழ்வோடும்- ஆண் மயிலோடும்.

இயந்திரவியல் துறையில் இணைந்த காலத்தில் இன்னது செய்வதெனத்   தெரியாமல் கழிந்தன நாட்கள். கல்லூரி பாதையில் கால்கள் சென்ற போதிலும் காரணம் தெரியாமல் காலங்கள் காலமாகிப் போனது. இயந்திர ரயிலின் கடைசி பெட்டியில் இணைக்கப்பட்ட இருபத்தெட்டின் இரண்டாம் மூன்றில் என் பெரயரும் இருந்தது. நட்பென நால்வருடன் நல்கிய போதிலும் நான் தேடிக் கண்டது என்னை , என்னைப் போல் நின்னை. அங்கொரு மூலையில் கதவுகள் திறக்கும் காற்றோசையின் பின்னால் கருநிற கண்ணன் ஒருவன் காத்திருந்தான் – என்னுள் கலக்கக் கதைத்திருந்தான். எனக்குப் பின்னால் அமர்ந்து எர்ணாகுலம்   வந்தாய் என எந்நாளும் சொல்லி வியக்கும் எம் எண்ண மொழிகள் அங்கொரு மூளையில் சாரை எறும்புகள் சீனி தேடி ஒரு யாத்திரை சென்றன யாத்திரை யாமத்தில் யானும் சேர்ந்தேன் யாத்திரை கொண்டேன் நின்னை அடைந்தேன் பின் கண்ட காட்சி எல்லாம் கவிக்கத்   தான் வேண்டுமோ? சாகா வரம் தந்து சகாப்த நட்பிற்கு வித்திட்டாய் இது போல் சாட இனி இல்லை நின்போல் ஒரு சாமானியன் யானும் அஃதே     நாம் கொண்ட நட்பும் நாவிட்ட நளபா

பைந்தமிழ் புலவன் பாட்டினிற் வார்த்த சூரரைப் போற்று சொல்வதைப் போல வெய்யோன் சில்லிகள் வேர்க்க  வைக்கின்றன பொடி நடை கண்ட பொற்தமிழரெல்லாம் மனை தங்கியே வினை செய்து  வருகின்றார்கள் வானம் பார்க்கும் மாந்தரெல்லாம் மன்றாடுவது ஒரு மாரிக்கு தானே தோகை விரித்து தோரணையாய் சிலிர்க்கும் ஆண் மயில் ஆட்டம் காண அணைத்துலகியரும் ஆங்கங்கே ஆதவனிடம் விண்ணப்பம் கோர்கிறார்கள் கொட்டிவிடு மாதவா கோடை மழையாய் -நின் கொடை மனம் கொண்டு -யாம் குதித்து குத்தாட்டம் போட எஞ்சிரு பாதம் கொண்டு....

மானமிழந்த மக்களையும் சிந்தை பொருத்தி சிரசுயர செய்த சீர்திருத்தவாதி பெரியார் ஆரிய மண்ணின் வீரியம் அறுத்து திராவிடம் காத்த தலைவர்  பெரியார் ஜாதி களங்கம் களைத்து  கலப்பு மணங்கள் அமைத்து - ஓர்யுக களம் கண்டவர்  பெரியார் சிகை நகை கண்டு மயங்கிய மகளிருக்கும் மானம் புகுத்தி பட்டபடிப்பும் அதற்கோர் பணியும் பெறுதல் நலம் என விடுதலை விதைத்தவர் பெரியார் சாஸ்திரமும் சம்பிரதாயமும் அகத்தின் ஆக்கபூர்வ சக்தியின் முட்டுக்கட்டையன மூடநம்பிக்கை முடங்க  செய்தவர் பெரியார் அகரம் அளித்த அறிவு கொண்டே அணைத்தையும் பகுத்துணர்வோம் திராவிட வழியினுடே தேசியம் காப்போம்

நாதம்  நிறைந்து வித்தாய் ஊற்றெடுக்கும் பிறப்பில் இருபத்தி மூன்றாம்   நிறப்புரி  இணைவில் ஈருடல் ஓருயிராய் தரித்து உதிரத்தை உணவாய் கொண்டே உரம் பெற்று உலகறிய வான் பறந்து கலப்பை  சுமந்தே காடு சென்று கதிர் அறுக்கும் கலைஞர்கள் நாம். களை அறுத்தலும் வினை திருத்தலும் ஞால பயனெனக் கொள்க காலம் செல்ல காதல் கொள்ளக் கலவி செய்யக் கண்கள் கொள்வோம் கருத்துடனே, உயிர் உய்ய, ஊண் கொள்ள, ஊண் சமைப்போம் உலகத்திற்கே- ஓர் கவளம் காதலுடன்

குடை பிடித்து  குறுக்கிட்ட  குறுகிய வான் பயணங்கள்  இப்படியும் இருந்தன  வான் சுரந்த மண்  நாசி வழியே ஞானம் கண்டன  குட்டையின் தேக்கத்தில் சற்று  சேட்டைகள் மிகுந்தே இருந்தன  ஒட்டு குடிசை ஓரம்  சொட்டும் ஓசை ஓர்  சொப்பன ஸ்வரத்தை  சொல்லிச் சென்றன  தட நடையும்  தட தட ஓட்டமும் காணும்  தார் சாலைகள் இன்று -குப்பை  வேர் அகற்றி  வெறி சோடியிருந்தன  காலம் கடந்தாலும் சில  காகித கப்பல்கள் குட்டையில்  முந்திக் கொண்டு  நீந்தி இருந்தன- நீர்  சொட்டிய சொக்காய்கள்  சோலை அடியில்  சோம்பல் முறித்தன.  ஈரம் சொட்டிய  மயிர்கள் மங்கையின்  கன்னங்களை கவ்விப் பிடித்திருந்தன  மழை குடையான  நிழற்குடையிலிருந்து  நீட்டிய கைகள் சற்று  மழையைக் கட்டி பிடித்திருந்தன  கவிஞன் கண்ட  கத்தும் குயிலின்  குத்தும் இறக்கைகள்  குத்தாட்டம் போட்டே  கொஞ்சி இருந்தன  கார் மேக  கருத்தரிப்பில் சில  கவிதைகள் இப்படியும்  உயிர் கொண்டிருந்தன

சோனாவின் கலை வார கொண்டாட்டத்தில் கொணர்ந்த மெளன ராகமிது  மௌனம் மோதிக் கொள்ளும் மனதின் மோட்ச நிலை இரு விழி இருண்டு காதுகள் கரைந் தோய்ந்து வாய் மொழி வழக்கொழிந்து உள்ளொளி நோக்கும் உன்னத நிலையே மெளனம் ஆகும் கோடிக்கணக்கான நினைவுகள் கொட்டி கிடக்கும் குப்பை கலவை இந்த மௌனம் ஆம் குப்பை கலவை தான் இதில் தீதும் உண்டு தீந்தமிழும் உண்டு தீந்தமிழைத் தேன் என்றும் தீச்சுடரென்றும் நன்றென்றும் கொள்பவன் நான் ஆதலால் இதில் தீதும் உண்டு தீந்தமிழும் உண்டு முட்டி மோதி திட்டி தீர்த்துக் கொட்டி கலக்கும் சமுத்திரம் இந்த மெளனம் மௌனத்தின் முற்றம் சொல்லும் செயலும் அச் சொல்லும் செயலும் நம் தீந்தமிழ்போலே இனித் திடல்  வேண்டும் தேசியம் காத்து தழைத்திடல் வேண்டும் மெளனம் கொள்வோம் தீவினை கலைத்து தீந்தமிழ் பொருத்தி தீச்சுடராய் தேசியம் காப்போம் வாழ்க பாரதம்

மழை அரிப்பில் வந்த உயிர்ப்பே- இந்த விதையின் வேர்கள் வேர்திடாத வேர்களின் குளை கிளைகளே இந்த குச்சிகள். குச்சிகளிலும் குளர் கதிர்கள்  உண்டு அது குள்ள கதிராய் அமைவதும் உண்டு குள்ள கதிர்கள் குலை இலை காண்பதுண்டு மண் பிடிப்பால் இலை கண்ட தோட்டத்து அரசிகள் ஒரு தலையாய் இரு தலையாய் - மலரும்  காதல் கொணரும் மலராய் மலர்வதுண்டு  மலர்வதெல்லாம் கனிவதற்கே - பின் கவர்ந்து முகர்ந்து காதலாய் பசிந்து புசிந்து பின் எச்சமாய் எரிந்த பின் கொடி மரத்தின் வேரில் உயிர்பதே விதையும் விதையின் விரியமும் அமைந்தமையே அகிலத்தில்  அழகு பார் .

பழையன கழிதலும் புதியன புகுதலுமே புரட்சியன கொள்வதுண்டு  அப்புரட்சிதனை போரடித்து நெற்காத்து நேர்நிமிர்த்தி ஊண் சமைத்து உண்டு களிப்பதே உழவர் வினையாம்; கண்ட விளைச்சலிலே களை திருத்தி கதிர் அறுத்து களம் சேர்த்து இனம் காப்பான் காவலாளி-ஆம் ,அவன் மானிட இனத்தின் காவலாளிதான் பசிப்பிணி போக்கி பார் காக்கும்  பண்டத்தின் படைப்பாளியை பறையடித்துக் பொங்கலிட்டு பொற்றிடுவோம் தமிழினத்தை காத்திடுவோம்

கருத்த வானத்தால் இடிந்த மேகங்கள் மழைதுளிகள் துள்ளி  திரிந்த துளியின் துளையிட்டு நிலைதான் மண்வாசனை மாரியின் மண் தழுவல் மனமெல்லாம் மகிழ்வுட்டும் மனக்கோலத்தின் ஆதியெல்லாம் மண்வாசனையே  உரித்து ஊரி செரிந்து சேரியாய் செழிக்கும் திடத்தின்  வாயுவாய் அமந்தமையே மழை கொள்ள துளிகள்,உலர் துணிகள் சாரல்-மூக்காடும் சாக்கடைகள் என பலவான போதிலும் மழை  மனம் கொள்வது மண்வாசனையில்தான் ஒலி கெட்டு போனலும்  ஒளி கெட்டு போனலும் ஓங்கி நிற்பது முகர் தரும் வசனைதான் ஆழி சூழ் உலகின் அடிநாதமாய் விலங்கும் மூச்சிலே முடிந்திருக்கும் மண்வாசனை ஆழிக்கும் அறிவூட்டும் அழகு பார்